ابیاتی دلنشین از حافظ در اشاره به انس با قرآن و مدد جستن از آن در مسیر سلوک

 حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار                تا بود وِردت دعا و درس قرآن غم مخور...

 

...عشقت رسد به فریاد ار خود بسان حافظ          قرآن ز بر بخوانی با چارده روایت

صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ               هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

‌حافظا می خور و مستی کن و خوش باش ولی      دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

 ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ                          به قرآنی که اندر سینه داری

 زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد                 دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند