آقا این ابیات اصلا با روح و روان آدم بازی می کنه... خیلی هنرمندانه سروده شدن

ابیاتی در اشاره به اینکه عشق وی محصول «وطن اصلی» و به اصطلاح «عالم الَست» و «روز أزل» که عالم قرب و شهود و عالم عهد و میثاق است، می‌باشد :

سر زمستی برنگیرد تا به صبح روز حشر        هر که چون من‌درأزل یک‌جرعه‌خورد ازجام دوست

ابیاتی روح نواز از لسان الغیب در ضرورت وجود استاد کامل و پیرطریق برای گذر از مسیر پرخطر سلوک

به کوی عشق منه بی دلیلِ راه قدم                       که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد...

 

ابیاتی دلنشین از حافظ در اشاره به انس با قرآن و مدد جستن از آن در مسیر سلوک

 حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار                تا بود وِردت دعا و درس قرآن غم مخور...