اشعاری زیبا از فروغ

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما 

دل شوریده و دیوانه خویش
می برم،تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا زتو دورش سازم
زتو، ای جلوه امید محال

می برم زنده بگورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد، می رقصد اشک
آه، بگذار که بگریزم من
از تو، ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم، صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم، خنده به لب، خونین دل
می روم از دل من دست بردار
ای امید عبث بی حاصل

تو سرگرمه مهمونی و تفریح و من به سلامتی تو رفت دوباره پیکم بالا

اصلا حال خوشی ندارم اینا هم چندتا شعر که تو تنهایی هام گوش میدم

مثل خاصیت دوگانه نی میونه... هم درمانه هم درد !

اشعار هم از امیر خلوت / دایان / سمیر هست امیدوارم واسه شما هم گیرا باشه

آقا این ابیات اصلا با روح و روان آدم بازی می کنه... خیلی هنرمندانه سروده شدن

ابیاتی در اشاره به اینکه عشق وی محصول «وطن اصلی» و به اصطلاح «عالم الَست» و «روز أزل» که عالم قرب و شهود و عالم عهد و میثاق است، می‌باشد :

سر زمستی برنگیرد تا به صبح روز حشر        هر که چون من‌درأزل یک‌جرعه‌خورد ازجام دوست

ابیاتی روح نواز از لسان الغیب در ضرورت وجود استاد کامل و پیرطریق برای گذر از مسیر پرخطر سلوک

به کوی عشق منه بی دلیلِ راه قدم                       که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد...

 

ابیاتی دلنشین از حافظ در اشاره به انس با قرآن و مدد جستن از آن در مسیر سلوک

 حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار                تا بود وِردت دعا و درس قرآن غم مخور...